"Προβοκάτσια Γρηγόρη μου, προβοκάτσια..."

Αν δεν ήξερα καλά τον Γρηγόρη δε θα πίστευα λέξη από την απίθανη ιστορία που μου μετέφερε. Όχι ότι δε λέει και αυτός τις υπερβολές του αλλά εδώ μιλάμε για γεγονότα τεκμηριωμένα.
Ο θείος του, που τον είχα δει κάνα δυο φορές στο σπίτι του Γρηγόρη, είχε ένα οικόπεδο στην Πελλοπόννησο. Είχε βάλει και ένα λυώμενο μέσα και επειδή είχε προβλημα με το νερό έκανε γεώτρηση να φτιάξει πηγάδι. Είχαν κάνει και άλλοι στην περιοχή και οι περισσότεροι είχαν επιτυχία. Το νερό όμως που βρήκε ο θείος ήτανε κόκκινο! Και δεν ήταν νερό... ήταν αίμα! Κουβάδες ολόκληρους έβγαλε ο θείος... Δε στέρευε με τίποτα. Τρελλάθηκε.
Πήρε και δείγμα, το πήγε στο Χημείο του Κράτους για ανάλυση. Αίμα του είπαν ήτανε, κανονικό, ανθρώπινο, ανακατεμένο, πολλές ομάδες μαζί. Είχε όμως λέει και κάτι κομμάτια σίδερο μέσα. Ξανάριξε τον κουβά και το μυστήριο λύθηκε. Έχυσε το πηχτό αίμα και στο βάθος του κουβά ξεπρόβαλε ένα κονσερβοκούτι ανέπαφο. Δεν ήθελε και πολύ να καταλάβει... Ήτανε και το οικόπεδο 2-3 χιλιόμετρα απ'του Μελιγαλά... Κάτι γινότανε λοιπόν με την ομώνυμη πηγάδα.
Μαθεύτηκε και στο χωριό... Γινότανε διαδήλωση μέρα-νύχτα. Μαύρο καλοκαίρι πέρναγε ο θείος. Ήρθανε και από την ΝΔ, του δίναν όσο όσο να αγοράσουν το οικόπεδο, να χτίσουνε και μια εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Βαρβάρα, την προστάτιδα της χωροφυλακής. Αλλά ο θείος δε σήκωνε κουβέντα, παλιός αριστερός βλέπεις, ανένδοτος.
Σφράγισε το πηγάδι, έκλεισε το οικόπεδο, γύρισε στην Αθήνα. Το'χε λύσει το μυστήριο ο θείος. Το'πε μάλιστα καμαρώνοντας και στον ανιψιό του: "Προβοκάτσια Γρηγόρη μου, προβοκάτσια.."